Bijna-dood-ervaringen. ”Naar het licht”, een werk van wasschilder Peter de Jongste siert de cover van ‘doorheen het leven, doorheen de dood’ van Marianne Visser van Klaarwater.
Gedurende de ziekte van mijn man Roel (1946-2008) stonden we samen bijna twee jaar oog in oog met de dood. Eerder zaten we samen in 1989 negen dagen en nachten aan het sterfbed van mijn vader. De door ons toen en eerdere opgedane belevenissen wijzen op een voortbestaan. Ik beschreef ze in mijn boek ”doorheen het leven, doorheen de dood”. Pas nu ontdekte ik dat onze ervaringen overeenkomen met door cardioloog Pim van Lommel genoemde universele elementen tijdens Bijna-dood-ervaringen.
Bijna-dood-ervaringen. Mijn moeder Riek Reijn (1911-1988). Ik hield zoveel van haar dat ik haar moment van overlijden in de geest meemaakte ondanks een afstand van 800 km
Pim van Lommel noemt bijna-dood-ervaringen ‘’een zeer bijzondere bewustzijnstoestand met universele elementen. Het geeft een volstrekt ander inzicht over leven en dood’’. Volgens Pim van Lommel bestaat er een oneindig bewustzijnsveld buiten je lichaam. Inmiddels beleefden 600.000 mensen een BDE. Ook de kerken erkennen steeds meer het bestaan van Bijna-dood-ervaringen (BDE).
Bijna-dood-ervaringen : onbewust bewust
Onbewust raakte ik bewust van het bestaan van Bijna-dood-ervaringen tijdens een vakantie in La Canourgue in Zuid-Frankrijk (1988). In mijn autobiografie Altijd Anders schreef ik daarover het volgende. ‘’Die nacht had ik het steenkoud. Uit de kast pakte ik wat extra dekens en legde deze op bed. Een grote angst overviel me.
Toen Roel en ik in bed lagen, verkleumde ik van de kou. De houten luiken voor de ramen rammelden. Het onheilspellende geluid maakte me nog banger. Mijn God wat verlangde ik naar huis. Waarom wist ik niet.
Ik durfde niet af te dalen in mijn hart. Dan had ik het antwoord meteen geweten. Ik vluchtte in mijn verstand om dat onheilspellende van me af te schuiven. Toen zakte ik weg.’’
Bijna-dood-ervaringen en de tunnel
Om te beschrijven wat er toen gebeurde, stapte ik in ‘’Altijd Anders’’ over in de tegenwoordige tijd. ‘’Ik bevind me in een grot. Een lange tunnel. Donker en kil. Muren van steen omringen mij. Ik zie niets. Helemaal aan het eind van de tunnel brandt een licht. Een groot weids licht. Ik zie het niet, maar weet dat het er is.
Ook al zou ik erheen willen, ik kan er niet komen. Het grote licht is voor mij onbereikbaar. Ik kan de grot of tunnel ook niet uit. Ik moet blijven zitten, waar ik zit. Uit wanhoop bons Ik op de stenen wanden.
Ik roep ‘’dokter Heinz’’. Hij is de arts die mama genas, toen ze weer kanker kreeg. Mijn roep vult de hele tunnel. Maar verder dan de tunnel komt de roep niet. In de grot schalt het nu overal. ‘’Dokter Heinz, dokter Heinz’’.
Bijna-dood-ervaringen,samen met vader Piet van Klaarwater (1913-1989). Het was vlak voordat Roel met mij in 1982 trouwde. Zes later zaten Roel en ik in 1989 aan zijn sterfbed. Dat was amper een jaar nadat mijn moeder overleed.
Bijna-dood-ervaringen : in contact met Pim Van Lommel
Ik schrok wakker. Keek op mijn horloge. Het was kwart over elf. Later bleek dit precies het tijdstip te zijn waarop mijn moeder in Baarn overleden was. Blijkbaar had ik dit gevoeld door de ijzersterke band tussen ons. Ook al bevond ik me op 800 km van haar verwijderd.
Enkele jaren laten las ik voor het eerst over de door Pim van Lommel genoemde tunnel als een universeel element tijdens bijna-dood-ervaringen. Ik nam contact op met Pim van Lommel om hem mijn ervaring te vertellen. Volgens hem had ik mijn moeder begeleid op het tijdstip van haar overlijden.
Bijna-dood-ervaringen en gedeelde doodervaringen
Ik liet het voor wat het was. Pas in januari 2018 ontdekte ik dat meerdere personen een dergelijke ervaring hebben. Met een Engelse term heet dit ‘’shared death experience’’ ofwel ‘’gedeelde doodervaringen.’’
Dat haalt de stelling onderuit van Dick Swaab (1935), voormalig directeur van het Nederlands Instituut voor Hersen Onderzoek. Volgens hem komt alles voort vanuit ons brein. Volgens hem ontstaan bijna-dood-ervaringen door zuurstoftekort of stimulatie van bepaalde hersengebieden. Maar ik beleefde het terwijl ik kerngezond was en nota bene op vakantie. Daarom geloof ik het door Van Lommel veronderstelde oneindig bewustzijn (zie filmpje). Er is meer tussen hemel en aarde dan menigeen vermoedt.
Om de ervaringen na mijn overlijden niet verloren te laten gaan schreef ik ”doorheen het leven. doorheen de dood”. In 2013 schonk ik dit boek aan Paus Franciscus I
Bijna-dood-ervaringen : universele elementen versus persoonlijke ervaringen van Roel en mij
In bijgevoegd filmpje spreekt Leo Feijen met Pim Van Lommel naar aanleiding van diens wereldwijde bestseller ‘’eindeloos bewustzijn.’’ Hij noemt kenmerkende universele elementen van Bijna-dood-ervaringen.
De door Van Lommel genoemde universele elementen komen overeen met Roels en mijn ervaringen tijdens het overlijden van mijn moeder (1988) en vader (1989) en van Roel (2008).Ze staan beschreven in mijn boek ‘’doorheen het leven, doorheen de dood’’. Ik zet ze op een rijtje.
- Een geluid; men hoort bijvoorbeeld een hemelse muziek. Volgens mijn vader neuriede mijn moeder tijdens haar overlijden. Wellicht hoorde ze inderdaad een hemelse muziek.
● Een tunnel; vaak tegelijkertijd met het geluid kan je het gevoel krijgen door een tunnel te suizen. Volgens Van Lommel heb ik mijn moeder in deze tunnel begeleid. Meer hierover lees je in mijn autobiografie van een hoog gevoelig meisje. ‘’Altijd anders: paragnost tegen wil en dank”.
● Een licht; aan het eind van de tunnel schijnt een licht. Sommige zien het, anderen voelen het. Tijdens mijn tunnelervaring op het moment van het overlijden van mijn moeder voelde ik het licht.
● Uittredingen; men kijkt als toeschouwer naar zijn eigen lichaam en neemt waar wat er gebeurt. Tijdens Roels open-hart operatie was ik in de kapel om aan God kracht te vragen. Het was alsof Roel naast met kwam zitten. Ik voelde de wonderbaarlijke kalmte die hij altijd uitstraalde. Later bezocht hij samen met mij de kapel. Hoewel hij er nooit geweest was, herinnerde hij zich sommige dingen. Zoals de marmeren treden naar het altaar.
● Ontmoetingen met anderen; overleden personen vertellen mensen met bijna-dood-ervaringen dat ze moeten terugkeren naar de aarde. Het is nog niet hun tijd om echt te sterven. Dat was het voor mijn vader in 1989 wel.
Tijdens zijn sterfbed zagen Roel en ik opeens vanuit het niets een hand naar mijn vader reiken, Mijn vader zag het ook en vroeg ‘’Ben jij dat Riek? (Riek was mijn overleden moeder). Daarna vond hij de vrede en rust om te overlijden.
Door dit alles veranderde voor Roel en mij geloven in weten.
Wist je dat?
Wist je dat Roel in 2007 voor zijn open-hart-operatie de mooiste ervaring kreeg? Hij ontmoette De Eeuwige van hart tot hart. Hij kon er niet over praten. Daarom vroeg ik aan hem het op te schrijven. ‘’Opeens besefte ik dat ik een kracht ontmoette die alles van mij wist en waarvan ik hoegenaamd alleen wist dat Hij/Zij de Eeuwige is. Het is een heel grote kracht die ervoor zorgt dat alles in orde komt. Het is niet van belang of mensen het geloven of niet. Het gaat zo gebeuren als het gebeuren moet. 2 maart 2007.’’
Even later werd ik in deze woorden bevestigd dankzij een wonderbaarlijke ontmoeting in de kapel van het ziekenhuis. Daardoor vonden wij de kracht om de ziekte van Roel te dragen en de moed om ons door God te laten leiden. Van 150 pond viel Roel af tot 95 pond. Ondanks zijn lijden groeide hij in het geloof.
In mijn boek ‘doorheen het leven, doorheen de dood’’ zocht ik naar een verklaring voor onze mystieke ervaringen door me te verdiepen in religie en wetenschap. Op 23 oktober 2013 schonk ik dit boek aan paus Franciscus. De cover is een werk van wasschilder Peter de Jongste.
Brenda Molenaar verzorgde op 28 november 2008 de uitvaart van Roel. In 2022 studeerde Brenda voor het examen dierenuitvaart.
Lieve Marianne, het verhaal is weer zo bijzonder mooi en zelf hou ik zo van de liederen van Mahler, hij neemt je mee naar een wereld die bijna niet te verwoorden is.m, maar jij kan dat wel en is zo knap. Wat mij enorm ontroerde is het verhaal over neuriën voor het overlijden, mijn mama deed hetzelfde en zag ook vlak voor haar overlijden mijn opa en oma staan. Waar staan ze dan vroeg ik haar ? Ze staan links achter je, zei ze. Ik voelde warmte en denk er vaak aan terug, het was vooral een troostende ervaring. Jouw boek: “doorheen het leven, doorheen de dood“ staat bij mij in de boekenkast en ik kreeg net bij het lezen van je verhaal kippenvel van die mooie foto van jou met Roel. Wat ben je toch een mooi mens, echte liefde bestaat en dat blijkt ook zeker omdat Peter je zo goed begrijpt. Een extra gouden glans in jouw leven, het komt ook door wie jij bent, en daarom ook ben ik trots en blij te te kennen, veel liefs van Riny
Lieve Riny, je briefje ontroert me. Wat mooi, dat je dit zo mocht ervaren. Nou en of echte liefde bestaat. Dat weet jij ook heel goed. Oeps, ik krijg kippenvel terwijl ik dit schrijf. Jij hebt zoveel mensen blij gemaakt, moed gegeven, getroost en aangehoord terwijl ze aan jou in de Olofspoort, en vast ook daarbuiten, hun verhaal vertelden. Ook jij bent een pracht mens en ons contact doet me steeds weer goed. Ook omdat je de herinneringen aan Roel en mij zo koestert. Veel liefs van Marianne
Mijn eigen BDE, in volle gezondheid en bewustzijn, gebeurde toen ik 37 jaar was, nu 43 jaar geleden. Er was toen nog niets over bekend… en ik kon er met niemand over praten. Het was van een overweldigende schoonheid en liefde. Ik heb, na weer in mijn lichaam te zijn afgedaald, om “evenveel tijd erbij” gevraagd en later, toen ik de kritische leeftijd van 74 jaar voorbij was, begrepen dat tijd er niet toe doet. Heel langzamerhand lukte het mij om mij door middel van inspirerende boeken ( Gesprek met de Engelen van Gitta Mallasz, Terugkeer naar liefde van Marianne Williamson) met die Licht- en liefdeservaring te verbinden. Vooral de ontdekking, in 1998, van A course in Miracles is tot op de dag van vandaag verhelderend, troostrijk en ondersteunend. Omdat ik wil getuigen van hoe mijn intuïtie mij op mijn levenspad heeft geholpen heb ik in het afgelopen jaar een boek geschreven, Meisjeskracht, dat met informatie over de inhoud en een tekstfragment op Internet te vinden is en te koop is.
Van jouw schrijven krijg ik tranen in mijn ogen, Gemma Pappot. Ik heb meteen op internet gekeken en vind het heel indrukwekkend. Er zijn maar weinigen die het niet meemaakten maar het toch begrijpen. De meeste geloven er nog steeds niet in, maar voor mensen die een BDE hadden is het een zeer rijke ervaring die de angst voor de dood wegneemt en waarmee ze moeten leren leven in een wereld van onbegrip. Daarom ben ik heel blij met je boek en ga het lezen. Ik vind je heek moedig dat je het hebt geschreven. Ik wens je veel liefde, Marianne.